Somos 12 nenos e nenas do CPI Tino Grandío de Guntín. Formamos parte dunha
realidade multicultural. A maioría nacemos en Galicia, pero algún de nós naceu
en Italia, en Marrocos, en Brasil...
Si, somos nenos e nenas que aínda nos quedan moitas cousas por saber, pero que
aprendemos a convivir cada día co moito que nos une e co moi pouco que nos
separa. Nenos e nenas aos que nos ocupa e preocupa moito o mundo que
herdaremos, aos que se nos racha algo por dentro cando vemos a outros coma nós
fuxir das guerras, das inxustizas, da fame, alancando cara a un mañá cheo de
anoiteceres e incertezas.
Non, non sabemos moitas cousas, pero aprendemos que non podemos nin queremos esquecer a Aylan Kurdy e a moitos coma el. E aprendemos a non falar hoxe de fútbol, nin de videoxogos nin de paraísos fiscais, porque o único paraíso que coñecemos e defendemos é a infancia.
Queremos falar de Lesbos, de Idomeni... e de moitos outros lugares, ás veces moi perto de nós, onde nenos e grandes agardan polo noso compromiso, sen requebros nin regates á solidariedade.
Non, non sabemos moitas cousas, pero aprendemos que este mundo inzado de mercaderes e sementado coa cegueira social de moitos, non é o noso.
Berramos alto e forte para que nos escoiten, e facémolo
porque na nosa obriga de seres humanos está o ser solidarios, para que nunca
máis haxa nenos e nenas sen sorriso, que só coñecen o idioma dos choros e da
desesperanza, nenos sen escola, sen protección...sen futuro. Pedimos, esiximos
que paren tódalas guerras, o sufrimento dos desarriagados, dos refuxiados...
dos que non escolleron esa vida senón que esa "non" vida os escolleu
a eles.
Non, non sabemos moitas cousas, pero aprendemos, cada día e tódolos días, a facernos preguntas, a busca-las respostas, a sentir, a emocionarnos, e a apreta-los dentes e xogárnola para mellorar este mundo cheo de caries e de ponzoñas.
Non, non sabemos moitas cousas, pero hai unha que non imos esquecer. Queremos espertar cada mañá nun mundo onde pequenos e grandes sexamos donos e protagonistas das nosas propias vidas, onde poidamos loitar polos nosos soños, un mundo onde nos deixen soñar para podermos durmir.
Si, somos nenos e nenas que aínda nos quedan moitas cousas por saber, pero que
aprendemos a convivir cada día co moito que nos une e co moi pouco que nos
separa. Nenos e nenas aos que nos ocupa e preocupa moito o mundo que
herdaremos, aos que se nos racha algo por dentro cando vemos a outros coma nós
fuxir das guerras, das inxustizas, da fame, alancando cara a un mañá cheo de
anoiteceres e incertezas.Non, non sabemos moitas cousas, pero aprendemos que non podemos nin queremos esquecer a Aylan Kurdy e a moitos coma el. E aprendemos a non falar hoxe de fútbol, nin de videoxogos nin de paraísos fiscais, porque o único paraíso que coñecemos e defendemos é a infancia.
Queremos falar de Lesbos, de Idomeni... e de moitos outros lugares, ás veces moi perto de nós, onde nenos e grandes agardan polo noso compromiso, sen requebros nin regates á solidariedade.
Non, non sabemos moitas cousas, pero aprendemos que este mundo inzado de mercaderes e sementado coa cegueira social de moitos, non é o noso.
Berramos alto e forte para que nos escoiten, e facémolo
porque na nosa obriga de seres humanos está o ser solidarios, para que nunca
máis haxa nenos e nenas sen sorriso, que só coñecen o idioma dos choros e da
desesperanza, nenos sen escola, sen protección...sen futuro. Pedimos, esiximos
que paren tódalas guerras, o sufrimento dos desarriagados, dos refuxiados...
dos que non escolleron esa vida senón que esa "non" vida os escolleu
a eles. Non, non sabemos moitas cousas, pero aprendemos, cada día e tódolos días, a facernos preguntas, a busca-las respostas, a sentir, a emocionarnos, e a apreta-los dentes e xogárnola para mellorar este mundo cheo de caries e de ponzoñas.
Non, non sabemos moitas cousas, pero hai unha que non imos esquecer. Queremos espertar cada mañá nun mundo onde pequenos e grandes sexamos donos e protagonistas das nosas propias vidas, onde poidamos loitar polos nosos soños, un mundo onde nos deixen soñar para podermos durmir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario